Harry

Pojechałam po Niego aż do Gdańska (cale 1,5h pociągiem) - wcale bez gwarancji, że z moja znajomością miasta coś osiagnę... Ale jednak... Kiedy miła pani sprzedawczyni dała mi w moje łapczywe łapki (och..coosz za epitet) małą, puszystą, pięciotygodniową Qleczkę z uszkami rozkosznie opuszczonymi po bokach... Nawet nie było mowy o jakimś sprzeciwie. Ja i Harry naleˇeliśmy już do siebie! :)*

By nie przedłużać =] - po ciężkiej podróży pociągiem ("OH! mogę pogłaskać?!" "JAKI PIĘKNY" "Czy to pies?" "Gdzie pani kupiła tak dużego chomika..?" itd itp) włożyłam Go do klatencji stylowo (he he:) urządzonej na zielono. Dałam Mu się oswoić z otoczeniem i przez trzy dni tylko otwierałam klakę - całą siłą woli powstrzymywałam się od głaskania i innych przyjemnosci :]... Po tym czasie Harry skuszony jedzonkiem zaczał jeść mi z ręki... i tak jest do dzis..:)) Więcej! Teraz to nawet wskakuje mi do kanapek/zupy/obiadu/słodkości kradnąc, co się tylko da, brudząc futerko i doprowadzając mnie do tzw. szewskiej pasji :P