Kiedy chłopcy się u nas pojawili, byli w marnym stanie - krótki pobyt w centrum adopcyjnym trochę pomógł im odzyskać siły, ale wciąż byli wystraszeni, jakby nie mogli przywyknąć do nowych warunków. Nie mięli zwyczaju chodzenia do kuwety - wcześniej mieszkali tylko w klatkach. Powoli wciąż uczą się czystości. Musieliśmy wyczesać lub wyciąć duże kołtuny, obciąć pazurki.

Chłopcy, prawdopodobnie bracia, na początku zachowywali się dziwnie. Pompon bał się, ale był ciekawski, za to Kiwi był najczęściej tak wystraszony, że każdy ruch ręką (nawet z daleka), każdy hałas wzbudzał w nim napady paniki, uciekał bez patrzenia nawet, dokąd. Ze strachu (i być może wciąż pod wpływem hormonów) ganiał i warczał często na Pompona. Nie chcieliśy ich jednak rozdzielać, licząc, że wzajemna kojąca obecność pozwoli im nabrać pewności siebie i zaufania do nas.

Z czasem Pompon nauczył się czerpać przyjeność z kontaktów z nami, a Kiwi nie rzuca się już do ucieczki na nasz widok, a czasami nawet stuknie nosem w nogę. Kiwi stał się o wiele milszy dla Pompona, myje jego chore oczka. Obaj lubią dokazywać, urządzają sobie ćwiczenia kilka razy dziennie, często między 3 a 5 w nocy, podskakując i wierzgając. Obaj lubią niszczenie kartonowych pudeł i obryzanie wiklinowych koszyków. Początkowo ich ćwiczenia wyglądały zadziwiający - jakby podskakiwali w miejscu z półobrotem... po zastanowieniu doszliśmy do wniosku, że być może wcześniej mięli tak mało miejsca, że jedyne, co mogi robić, to drobne podskoczki w miejscu... nigdy czegoś podobnego wcześniej nie widziałam. Na szczęście obaj nauczyli się już korzystać z większej przestrzeni.

Niestety, sielanka i wzajemna miłość chłopców do siebie nie trwała długo. Poki obaj mieszkali w małej zagrodce, ich relacje były dobre, ale z czasem zaczęły się pogarszać. Tak, jakby wtedy, gdy tylko dostali dość miejsca zrozumieli, że już nie są na siebie skazani... każdy z nich zaczął zajmować część zagródki dla siebie i przeganiać drugiego z tej części ich pomieszczenia. Zaczęły się bijatyki, wzajemne terroryzowanie. Kiedy nauczyli się korzystać z kuwet, dostali do mieszkania cały pokój, gdyż sadziłąm, że większa przestrzeń pozwoli im na więcej prywatności. Już zima króliki regularnie walczyły ze sobą, przez długi czas budziły mnie oświcie walki, zwlekałam się wtedy z łóżka i drzemałam na podłodze w ich pokoju - przy mnie nie biły się. Stało się wkrótce jednak oczywiste, że Pompon i Kiwi "odprzyjaĽnili się na dobre.

Kiwi został przeniesiony do pokoju, gdzie mieszkała Peaches. Miałam cichą nadzieję, że Kiwi zaprzyjaĽni się z nią, że potrzeba mu po prostu innego królika do towarzystwa - a kto jest milszy od Piczyski? Nikt!
Pompon, jako króliczek przyjacielski, został sam w swoim pokoju - z nami tylko.

Na zdjęciu obok widać, że Peaches była bardzo zainteresowana Kiwim. Niestety, jakiekolwiek proby zapoznania króliczków kończyły się straszliwą wrogością Kiwaska w stosunku do Peaches, która w końcu dała za wygraną. Wisoną znalazł się dla niej nowy dom i musieliśmy się z nią rozstać.

W tym czasie Pompon bardzo się z nami zaprzyjaĽnił. Kiwi, jak zwykle zamknięty w sobie i wystraszony, ożywiał się tylko, gdy nikogo nie było w pobliżu.

Ta kondycja oznacza, że łzy Pompona nie mogą spływać do kanalików łzowych, ale płyną mu po puchatych policzkach, podrażniając skóre i powodując, że ma prawie notoryczne zapalenie powiek.
Ponieważ nie da się leczyć czegoś, czego nie ma, opieka nad nim polega na łagodzeniu obiawów - dbaniu o to, by skóra wokół oczek się była zdrowa (może ulegać odparzeniu) i do kontrolowania stanu zapalnego.

Niestety, to oznacza dłuższe oczekiwanie na nowy domek - Pompon wymaga stałej opieki doświadczonego opiekuna. Na szczęście jest króliczkiem niesłychaniem przyjaznym i wesołym, co mam nadzieję będzie w stanie wynagrodzić opiekunom wszelkie trudy związane z opieką nad nim.