Pusia

No więc Pusia jest z nami od 13 kwietnia. Teraz ma około 5 tygodni. Bardzo lubi swoją klatkę, choć traktuje ją wyłącznie jako jadalnię i sypialnię, bo np. żeby się umyć, to już wychodzi przed nią. Często chowa się za klatką,
czyli pod kaloryferem i tam sobie siedzi, myje się i czasem drzemie. Puśka chyba najbardziej lubi kolby miodowe, a raczej tłuczenie się nimi, bo nawet w nocy przez zamknięte drzwi (klatka stoi w przedpokoju na noc) hałas jest wprost nie do zniesienia. Ona wprost uwielbia zasuwać po mieszkaniu, przy czym jak tak gna, to tak fajnie tłucze się łapkami o dywan i podłogę, że od
razu wiadomo, iż to Pusia biegnie :). Od ostatniej niedzieli, czyli 21 kwietnia od rana jej coś odbijało, co polegało na tym, że ledwo ją położyłam w moim łóżku (była 6.47!!) zaczęła mnie lizać po nogach, potem po rękach... To chyba z wdzięczności i miłości do mnie, ale mówię Wam - to wspaniałe uczucie jak taki ciepły, szorstki języczek jeˇdzi po tobie :). No i zostało jej to do dziś, co jest nawet dobrą cechą, bo czasem wyliże, no i nie trzeba się już myć :).

Poza tym, gdy siedzi przed klatką i widzi, że ktoś wychodzi z pokoju lub zbliża się w stronę drzwi zaraz za nim biegnie. Łatwo ją tak zdeptać i chwała jej za to, że nie jest w kolorze dywanu (czyli brązowa). Często biega za nogą, tak, że kilka razy już ją przez przypadek trąciłam :). Ona naprawdę nie powinna oglądać Małysza! Kiedyś siedziała sobie w połowie klatki i chciała od razu wyskoczyć, a skończyło się to potłuczeniem łapek, na szczęście nic poważnego. Ostatnio chciała też przeskoczyć z wersalki na tapczan, przy czym odległość między nimi wynosi 50 cm!! Prawie doskoczyła,
ale zsunęła się łapkami i wylądowała na dywanie. Może by i wskoczyła, gdyby nie fakt, że skakała z tapczanu, który jest niższy od wersalki o 4 cm, co przy takim skoku ma ogromne znaczenie...

Pusia znowu pobiegła na górę, tym razem w szaleńczym tempie. Myślałam, że tak jak przedtem - zaraz się zatrzyma. A gdzie tam! Ona gna dalej! Ja też musiałam nieˇle przyspieszyć, więc na pewno się jeszcze dodatkowo przestraszyła tupotu nóg, biegnących za nią. Chciałam się zatrzymać, ale gdy stanęłam, Pusia z braku możliwości, zamiast do przodu, gnała teraz w kółeczku! Linka naprężona całkowicie, a Pusia jeszcze próbuje biec do przodu, co wyglądało mniej więcej tak, jakby podskakiwała do góry i robiła salta. Tak się potwornie zwierzątko szarpało...

No to biegnę za nią dalej, żeby tak skacząc sobie czegoś nie zrobiła. Przy okazji wołam mamę, bo myślałam, ze może podejdzie i złapie Pusię. Ale gdzie tam!
Ona sobie w zadowoleniu dalej zrywa mlecze... Ten kmój krzyk musiał Pusie dodatkowo przestraszyć...

My z Pusią razem wywijamy jakieś kółeczka, ósemki, zwroty...

. Ale zaraz łączka się kończy. Pusia widocznie widziała, że dalej będzie dużo trudniej uciekać, bo tam chaszcze, więc zaczęła piszczeć!! Pisk był tak potworny, jakbym co najmniej jakiegoś ptaka rozrywała na kawałki. Myślałam, że Pusię jakoś pociągnęłam, że ją coś boli, dlatego tak się wydziera. Ale gdzie tam!

Ponieważ Pusia się zadarła, zatrzymuję się i trzymając mocno smycz podchodzę do niej. A ona dalej krzyczy i to tak potwornie, że w okolicznych blokach chyba słychać, wyrywa się na dodatek okropnie, chcąc dalej uciekać. Biedne zwierzątko - nie dość, że ścigane, to jeszcze nagle nie ma jak uciekać, bo jakiś "potwór" je trzyma!!

Podchodzę bardzo blisko do Pusi, na razie podnoszę ja tylko do góry, jeszcze nie tuląc i patrzę na nią. Widok prześmieszny - mordka całkiem otwarta, a tam widać tylko dwa górne ząbki :). No ale wtedy nie było mi do śmiechu, w dodatku ta mordka krzyczała! Próbowałam ją nie wiem - jakoś zatkać, przymknąć, ale bez skutku. Więc sadzam sobie Pusię na wysokości łokci . Z początku krzycz się trochę ściszył, a gdy posadziłam ją sobie na ramieniu i wtuliłam w siebie, całkiem zamilkł.

Gdy zaniosłam ja do mamy ona mówi, żeby Pusię jeszcze na chwilkę puścić, tylko, żeby ja krótko trzymać, tzn. na krótkiej lince :). Linka jak się okazało, rzeczywiście byłą „krótka”, ponieważ Pusia jakimś cudem całkiem sobie ściągnęła szelki. Gdyby to było podczas tej panicznej ucieczki, to wolę nie myśleć, co by
się stało. Prawdopodobnie miałabym po króliku.

Całe szczęście, że Pusia myśli, iż ja ją uratowałam, a nie, że goniłam :)